?طبق روایتی از حضرت علی، ایشان فرمودند:

یاران امام مهدی، مانند “ابرهای پاییزی” جمع می شوند.

?بحار، ج۵۱، ص۶۶۳

❓ آیا میدانید علت این تمثیل چیست؟ این تمثیل، حداقل نشانگر ۳چیز است:

۱- #سرعت_گردهمایی و آثار سازنده آن [چنان که ابرهای پاییزی از سرعت قابل توجهی برخوردارند]

۲- #مغز و #محتوا داشتنِ یاران” و به اصطلاح طبل تو خالی نبودن!
[از «باران زا» بودن ابرهای پاییزی میتوان این نکته را دریافت نمود]

۳- #عدم_دلبستگی به ماده و زمین
[گرچه ابرها از زمین برمی خیزند اما زمین گیر نیستند!]

? تامل: آیا تا حالا در “ترجمه آیه ۳۸ سوره توبه” تأمل نموده اید؟؟
ﺍﻯ ﺍﻫﻞ ﺍﻳﻤﺎﻥ ! ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻋﺬﺭ ﻭ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ: ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺒﺮﺩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺘﺎﺏ [ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﻳﺎﺭﺗﺎﻥ] ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭﻳﺪ؛ ﺑﻪ ﺳﺴﺘﻰ ﻭ ﻛﺎﻫﻠﻰ ﻣﻰﮔﺮﺍﻳﻴﺪ [ﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺷﻬﻮﺍﺗﺶ ﻣﻴﻞ میﻛﻨﻴﺪ؟!] …

❄️يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَالَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ
انفِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَىالْأَرْض…

#نشـرپـیام‌صـدقه‌جـاریه‌است.

?امام صادق (علیه السلام):

? «آنگاه که اصحاب امام حسین( علیه السلام ) شهید شدند و ایشان تنها ماند، فرشتگان بسوی خدا ضجّه زدند و گریه کردند و گفتند:

?پروردگارا! با حسین (ع) پسر پیغمبرت، چنین رفتار کنند؟ پس خداوند نور حضرت قائم (عجل الله تعالي فرجه) را به آن ها عرضه کرد و فرمود: «با مهدی انتقام او را میگیرم»

? اصول کافی ج ١ ص ٤٦٥

أَیْنَ الطّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلاءَ

#عاشقان.ظهور

# اللهم عجل لولیک الفرج

?#امام صادق علیه‌السَّلام:

بعد از مرگ هیچ پاداشی به انسان نمی‌رسد ، مگر در سه چیز :

1) صدقه‌ای که در زنده‌بودنش جاری ساخته است، مانند: پلی که ساخته و هنوز استفاده می‌شود.

‌2) سنتی را احیاء نموده باشد تا زمانی که به آن سنت عمل می‌شود.

3) فرزند صالحی که برای او استغفار می‌نماید.

الامالی شیخ‌صدوق??

✍امام حسین (علیه السلام) :

هرکس برای رضای خدا به برادر دینی اش خدمت کند، خداوند در هنگام نیازش او را عوض خواهد داد و از گرفتاری های دنیا بیشتر از خدمت وی از او رفع خواهد کرد و هرکس غمی را از دل مؤمنی بزداید، خداوند غصه های دنیا و آخرتش را بر طرف می کند و هرکس نیکی کند، خداوند به او نیکی می کند و خداوند نیکوکاران را دوست می دارد.

?بحارالأنوار ، ج ۷۵، ص۱۲۱
كشف الغمه،ج۲،ص۲۹

?امام صادق(ع):

?در پيشگاه كسى كه از او دانش مى‏ آموزيد، فروتن باشيد.
(كافى : ج ۱ ، ص ۳۶ )