#حدیث-روز
#حدیث-روز
#"من-بقیعم-همون-زمین-پر ستاره همون-که-یادت-میاره-مجتتبی-حرم-نداره"
?#یا_امام_حسن_مجتبی_ع?
?•| #حاج_میثم_مطیعی|•
من بقیعم، همون زمین پر ستاره
همون ڪه یادتون میاره
ڪه مجتبی حرم نداره
من بقیعم ،پر از دل شڪسته هستم
پر از درای بسته هستم
از این زمونه خسته هستم
یا امام مجتبی، دل من هواتو ڪرده
دل من هوای دیدن ڪبوترات و ڪرده
ای فدایت دل و جونم، پای عشق تو می مونم
یابن زهرا، اسیر قوم نا نجیبی
شبیه مادرت غریبی
تو ابتدای عطر سیبی
من شنیدم ،گل تو ڪربلا رو دیده
به مقتل عمو دویده، یڪی دو دستش و بریده
یادگار مجتبی، روی سینه ی عموشه
طوری گریه می ڪنه انگاری بابا پیش روشه
ای فدایت دل و جونم - پای عشق تو می مونم
من شنیدم، ڪه قاسمت به خون تپیده
چنان حماسه آفریده ،ڪه جامی از عسل چشیده
قاسم تو، تنش به خاڪ و خون نشسته
ولی لب از رجز نبسته، غرور دشمن و شڪسته
نوجوون عاشق تو، داره جون می ده به مقتل
می دونستم ڪه شهیده، از همون نگاه اول
#اشعار شهادت#امام حسن مجتبی(ع)
حس این جمله چه زیباست: حسن را عشق استنقش بر عرش معلاست حسن را عشق است
مادرش فاطمه بی تاب حسین است ولی
ذکر روی لب زهراست حسن را عشق است
نه فقط عالم شیعه به حسن مینازد
شور در عالم بالاست حسن را عشق است
یل صفین و جمل یکه سوار عرب است
رجز حضرت سقاست حسن را عشق است
به خداوند قسم عشق جگر میخواهد
جگرسوخته زیباست حسن را عشق است
مانده در خانه غریب و بین یک شهر غریب
چقدر بی کس و تنهاست حسن را عشق است
شاعر: حامد الواری
#"غریب شهر خود"
آخر، غربت هم اندازه ای دارد، صبر هم حدی دارد، غم هم… آه! چه بگویم از غم های بیکران تو ای پیشوای غریب!؟گفتم: غریب؟ چه کنم که حروف، غیر از این توانی برای بیان حال تو ندارد؛ وگرنه کجا با یک کلمه میشود به عمق غربت تو رسید؟ حال تو را چه کسی جز خدای تو میداند؟ تو حتی در میان اهل خانه خود غریب بودی و نگاه غمگینت را حتی از همسرت میپوشاندی. دلت شده بود خانه دردهای نگفتنی. جز به خواهرت، به چه کسی میتوانستی اعتماد کنی؛ آنگاه که ظرف طلب کردی برای فوران درد این سالها؟
سالها بود زهر در کام داشتی و دم برنمی آوردی.
سالها بود به هر بهانه ای راه خانه مخفی مادر را پیش میگرفتی و زائر شبانه اش بودی، دردت را به خاک او که نمیگفتی، دیگر چه کسی میتوانست مرهم زخم هایت باشد؟
سالها بود حتی برای زیارت مزار جدت باید از ازدحام نگاه های مرموز و پرکینه ای عبور میکردی و خود میدانستی معنی آن نگاه ها را.
سالها بود پشت صبر را به خاک رسانده بودی و طاقت برایت شده بود لهجه هر مصیبتی.
با این حال، هر که از هر کجا بی نصیب میماند، راه خانه تو احاطه اش میکرد و ناگاه، خود را جلوی دروازه کرامت تو میدید و بی پروا طلب میکرد حاجتش را.
آخر میدانست کریمی و به این صفت از همه به جدت شبیه تری؛ حتی چهره نورانی ات، همه را مسافر روزهای خوش مدینه با رسول میکرد.
از کوچه که میگذشتی، هر کس به بهانه ای در مسیر راهت می ایستاد تا لحظه ای، جلوه ای از بهشت را در سیمای ملکوتی تو ببیند و تو با آن لبخند بی ریا و مهربانت به او سلام کنی؛ درست مثل جد بزرگوارت.
با این همه، تو در شهر خودت هم غریب بودی و در خانه ات و در میان دوستان.
حالا چگونه میشود این همه غربت را با یک کلمه تصویر کرد، امام مظلوم و غریب ما، امام حسن مجتبی .
گردآوری:بخش مذهبی بیتوته