امام صادق علیه السلام می‌فرمایند:

هر کسی که پرچم سیاهی در ایام عزای جدم اباعبدالله علیه السلام بر روی در خانه اش یا بالای آن بگذارد،برای آن و عیال آن مادرمان حضرت زهرا علیها السلام صبح و شب دعا می‌کند.

? مقتل مبکی العیون ، صفحه ۱۱۱♠️

?ما ملت امام حسینیم?

?ما ملت شهادتیم?

? #امام_حسین (ع) فرمودند:

? إِنَّ اَلنَّاسَ عَبِيدُ اَلدُّنْيَا وَ اَلدِّينُ لَعْقٌ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ يَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَايِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلاَءِ قَلَّ اَلدَّيَّانُونَ.

? به راستى كه مردم بنده دنيا هستند و دين لقلقه زبان آنهاست، تا جايى كه دين وسيله زندگى آنهاست، دين دارند و چون در معرض امتحان قرار گيرند، دينداران كم مى شوند.

?تحف العقول ص۲۴۵?

?#امام_علی_علیه_السلام :

? اِجعَل لِرأسِ كُلِّ أمرٍ مِن أمورِك رأساً مِنهُم ، لایَقهَرُهُ كَبیرُها و لایَتَشتَّتُ عَلَیه كَثیرُها .

? برای سامان دادن به هر یك از كارهایت ، سرپرستی از میان آنان بگمار كه بزرگی كار ، او را مقهور خود نسازد و بسیاری آن ، آشفته‌اش نكند .
? نهج البلاغه ، نامه ۵۳♠️

آیت الله بهجت هر روز زیارت عاشورا را با صد لعن و صد سلام می خواند و از خدا خواسته بود تا آخرعمرش،زیارت عاشورایش ترک نشود.معتقد که برکات بسیاری از مداومت خون زیارت عاشورا به دست می آید.مقید بود در مجالس روضه ی منزلش بسیاری از کارها را خود انجام دهد کنار در می نشست و جلوی پای کسانی که وارد مجلس می شدند ،می ایستاد.وی پای سماور می نشستو چای می داد. ایشان گریه بر سید الشهداء “ع"را از همه مستحبات بالاتر می دانست حتی از نماز شب !

امام صادق علیه السلام در این باره می فرماید:

برای هر چیزی ثوابی معین است ؛ جز اشکی که برای ما ریخته می شود که ثواب آن با خداست.

” الکسیر العبادت فی اسرار الشهادت،ص۹۹”

⚫️ امام رضا عليه السّلام فرمود:

انَ اَبى اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا يُرى ضاحِكاً وَ كانَتِ الْكِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَيْهِ حَتّى يَمْضِىَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَيّامٍ، فَاِذا كانَ الْيَوْمُ العْاشِرُ كانَ ذلِكَ الْيَوْمُ يَوْمَ مُصيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُكائِهِ… .

هرگاه ماه محرّم فرا مى رسيد، پدرم (موسى بن جعفرعليه السّلام) ديگر خندان ديده نمى شد و غم و افسردگى بر او غلبه مى يافت تا آن كه ده روز از محرّم مى گذشت، روز دهم محرّم كه مى شد، آن روز، روز مصيبت و اندوه و گريه پدرم بود.

?امالى،شیخ صدوق، ص ۱۱۱