#سوره مورد علاقه امام حسن مجتبی
سوره مورد علا قه امام دوم شیعیان امام حسن مجتبی و یا کارها و نمازهای مورد علاقه ایشان چیست؟
با سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما و سپاس از ارتباط تان با مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
حضرت امام حسن مجتبي (ع) عابدترين و زاهدترين مردم بود. سيره عملي آن حضرت در تمام شئون زندگي مي تواند الگوي عملي قرار گيرد كه در اين جا به برخي از زواياي زندگي آن اشاره مي كنيم:
*1- پياده به حج مي رفت و گاهي نيز پا برهنه راه مي رفت.(1) اما در توضيح دليل اين كار مي فرمود: من شرم دارم خداوند را ملاقات كنم در حالي كه پياده به خانه او نرفته باشم.(2) بنابر نقلي بيست بار و در نقل ديگري بيست و پنج بار با پاي پياده به سفر حج رفت.(3)
*2- خوف از خدا:
امام حسن(ع) وقتي ياد مرگ مي كرد مي گريست، و چون ياد قبر مي كرد مي گريست، و چون ازقيامت و بعث و نشور ياد مي كرد مي گريست، و چون متذكر عبور از صراط مي شد مي گريست و هرگاه به ياد توقف در پيشگاه خداي تعالي در محشر مي افتاد، فريادي مي زد و روي زمين مي افتاد … و چون به نماز مي ايستاد بند هاي بدنش مي لرزيد… و پيوسته در هر حالي كه كسي آن حضرت را مي ديد به ذكر خدا مشغول بود.(4)
*3- ياد خدا در هر حال :
شيوه امام حسن (ع) اين بود كه وقتي به بستر خواب مي رفت، سوره كهف را مي خواند و مي خوابيد.(5) حسن بن علي چنان بود كه چون از وضو فارغ مي شد رنگش تغيير مي كرد و مي فرمود: حق است بر كسي كه مي خواهد به محضر خداوند وارد شود، اين كه رنگ چهره اش تغيير كند.(6)
*4- تواضع و ادب اجتماعي امام:
سيوطي در كتاب تاريخ الخلفا روايت كرده كه روزي امام حسن (ع) در مكاني نشسته بود و چون خواست از آن جا رود فقيري وارد شد، امام به آن مرد فقير خوش آمد گفت و با او ملاطفت كرد و سپس به او فرمود: اي مرد تو وقتي نشستي كه ما براي رفتن برخاستيم، آيا اجازه رفتن به من مي دهي؟ مرد فقير عرض كرد: آري اي پسر رسول خدا.(7)
پي نوشت:
1). رسولي محلاتي، سيد هاشم، زندگاني امام حسن، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامي، چاپ ششم، 1376ش، ص325.
2).ابو نعيم اصفهاني، اخبار اصبهان، تهران، النصر، افست، چاپ ليدن، 1934م، ج1، ص 44.
3).سيوطي، تاريخ الخلفا، تحقيق محمد محيي الدين عبدالحميد، مصر، چاپ السعاده، 1371ق، ص 73.
4). رسولي محلاتي، سيد هاشم، زندگاني امام حسن، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامي، چاپ ششم، 1376ش، ص225 ـ 226
5. همان، ص330.
6. همان، ص331.
7. همان، ص 330