قلبم تاریک است،

پنجره ای ندارد،

نقطه های کوچک سیاهی دارد،

که باید پاک شود.

و دیواری که باید فرو ریزد.

زمینی دارد که باید فرش بر آن پهن کنم؛

و گلدان ساده ای که باید در آن گلی بکارم،

قلبم نیاز دارد که چراغی در آن روشن کنم،

از چراغانی ات،

چراغی به من قرض بده.

باز در این پایانِ بی آغاز،لشگر واژه ها رابرایت ردیف کرده ام، اما جای تو ای قافیه ی کم ِ ابیاتم ،هنوز هم در این بیت خالیست!

این روزها تو که نیستی ،غزل هایم در ترازو به بی وزنی افتاده اند!

توکه نیستی در کنجِ دنجِ اتاقم ،من،چشم هایم و پیر عنکبوتی تنها همه با هم دست به تار شده ایم؛

او تار می تند ،من در خیال به تار مویی چنگ و چشم هایم ،زار، از فرطِ بارانی شدن ،تار می شوند!

توکه نیستی در این کنعانِ بهت زده ازغم،حافظ با هر تفأل از دیوانش باز آمدنت را به این اتاقک کاه گلی

که سقفش هر لحظه هزاران مرتبه از قامتم کوتاه تر می شود را به من مژده می دهد!

تو که نیستی ،خواب فرسنگ ها دورتر از‌چشم هایم مُرده

و گل های قالی اتاقم پژمرده شده اند!تو‌که نیستی خفقان از کوچه های شب زده ی شهر ،فوران می زند،

بیــــــــا….!

اللهم عجل الولیک الفرج

ای تمام غربت جهان؛ در ضریح گمشده تو!
من تمام خاک‌ها را بوییده‌ام
شاید اثری باشد از تربت ناپیدای تو
اما تمام خاک‌ها، عطر دلتنگی‌های تو را دارند
وقتی غم غروب پدر و ظلمت علی، تو را داغدار می‌کرد
ای تمام غربت جهان!

دنیا بر سر من آوار شده، اما چراغ امیدی در تاریکی آن، سوسو می‌زند. آن چراغ، امیدواری به میانجی‌گری تو، فاطمه زهرا (س) در درگاه خداوند است. می‌دانم که مرا از محضر خود ناامید نکرده و از خداوند برایم رحمت خواهی گرفت. من گرفتار و درمانده هستم و تمام امید خود را به یاری تو مادر مهربان بشریت بسته‌ام. به لحظه‌ای که آفریده شدی قسم، با نفس پاک خود، مرا از این گرفتاری نجات ببخش. هر چه پیش‌تر می‌روم، بیشتر در باتلاقی که در آن گیر افتاده‌ام، دست و پا می‌زنم و گویی همه چیز دست به دست هم داده تا مرا به مرز نابودی برساند. اما می‌دانم که در یک لحظه نور مهربانی تو بر زندگی زخم خورده‌ام می‌تابد و تمام مشکلات را از میان برمی‌دارد. تو نزد پروردگار منان، شفاعت کرده و از او حکم نجات مرا خواهی گرفت.