خون امام حسین و ارتباط با ظهور 

امام عصر (عج)در تاویل آیه کهیعص، 

می فرماید:ک: کربلا،ه: هلاکت عبرت،

ی: یزیدظالم،ع: عطش،ص: نشانه صبر،

امام حسین(ع) خطاب به فرزندش امام سجاد(ع)

می فرماید: این امت خون مرا میریزد و این

 خون تا زمان ظهور نهمین فرزندم که از نسل

 توست میجوشد.امام زمان(عج) هم در هنگام 

ظهور خود را با صفات امام حسین(ع)معرفی 

می کند:(علی یا اهل العالم ان جدی الحسین قتلوه

عطشانا) اصلا عاشورا با ظهور گره خورده است.

هیئتی که در آن نام مهدی نباشد ، باطل است.

ما برای حسین(ع)گریه میکنیم تا یاد بگیریم

 امام زمان مان را تنها نگذاریم.

?امام حسین (ع):

?کسی که بخواهد از راهِ گناه به مقصدی برسد، دیرتر به آرزویش می‌رسد و زودتر به آنچه می‌ترسد، گرفتار می‌شود.

?تحف‌العقول، ص248

?امروز قرارگاه حسین بن علی، ایران است. بدانید جمهوری اسلامی حرم است و این حرم اگر ماند،دیگر حرم‌ها می‌مانند.اگر دشمن،این حرم را از بین برد،حرمی باقی نمی‌ماند، نه حرم ابراهیمی و نه حرم محمّدی (ص).

#مکتب_سردارسلیمانی❤️

#یاد_عزیزش_با_ذکر_صلوات

یا رب الحسین علیه‌السلام
‌خدایا؛ چندیست عقدۀ دل پیشت باز نکرده‌ام و باز به لطف شما فرصتی مهیا شد…خدایا؛ محرم حسین علیه‌السلام رسید… تاسوعا رسید… عاشورا رسید…محرم ره به اتمام است و من هنوز…خدایا؛ چه شده است؟ مگر چه کرده‌ام که این‎گونه باید رنج و فراق بکشم؟
خدایا؛ می‌دانم… می‌دانم روسیاهم، پرگناهم…اما… تو را به حسین علیه‌السلام… تو را به زینب سلام‌الله‌علیها… تو را به عباس علیه‌السلام…خدایا… دیگر بس است… اصلاً بگذار این‌گونه بگویم… غلط کردم.خدایا… بگذر… بگذر از گذشته‌ام. ببخش…باور ندارم در عالم کبریایی تو گنهکاران را راهی نباشد.
‌
یا اله العالمین…
‌ببخش آن گناهانی را که از روی جهالت انجام داده‌ام.
ببخش آن خطاهایی را که دیدی و حیا نکردم.
خدایا، تو را به مُحرَم حسین علیه‌السلام مرا هم مَحرَم کن…
این غلام روسیاه پرگناه بی‌پناه را هم پناه بده…
خدایا، یکسال گذشت و من کل سال را تنها با خاطرات همان چند روز جهاد گذراندم…
زنده‌ام به امید دوباره رفتن…
مپسند… مپسند که این‌گونه رنج بکشم…
سینه‌ام دیگر تاب ندارد…
مگر چند نفر شوق رفتن دارند؟
یعنی بین این همه خوبان روسیاهی چون من راه ندارد؟
‌مگر جز این است که حسین علیه‌السلام هم عباس علیه‌السلام را برد و هم حُر را…مگر جز این است که هم حبیب روسفید شد و هم جو ْن…خدایا اگر شوقی هست، اگر شجاعتی هست، اگر روحم به تکاپو افتاده است برای رفتن همه و همه به لطف تو بوده و بس…می‌توانستی مرا هم در این دنیا غرق کنی…می‌توانستی مرا هم آنقدر سرگرم دنیا کنی که فکر جهاد هم نباشد جه برسد به رفتن…
می‌توانستی آنقدر وابسته‌ام کنی که نتوانم از داشته‌هایم دل بکنم…اما خدایا، از همه چیز دل بریده‌ام…
از زن و فرزندم گذشتم…
دیگر هیچ چیز این دنیا برایم ارزشی ندارد جز آنچه که مرا به تو برساند…
خدایا، من از همه چیز این دنیا گذشتم تو نیز از من بگذر…
و این همه را فقط از لطف تو می‌دانم…
پس: ای که مرا خوانده‌ای؛ راه نشانم بده …
‌
محسن حججی ۹۵/۷/۳۰

‌
 ‌

گروه دین و اندیشه - حجه الاسلام والمسلمين عليرضا توحيدلو در یادداشتی نوشت: در قدیم یک فردی بود در همدان به نام ” اصغر آواره ” اصغر آقا کارش مطربی بود و در عروسیها و مجالس بزرگان شهر مجلس گرم کنی میکرد و اینقدر کارش درست بود که همه شهر او را میشناختند…و چون کسی را نداشت و بیکس بود بهش می گفتند اصغر آواره!

عالم همه قطره و درياست حسين
خوبان همه بنده و مولاست حسين
ترسم كه شفاعت كند از قاتل خويش
از بس كه كَرَم دارد و آقاست حسين

به گزارش بولتن نیوز، انقلاب که شد وضع کارش کساد شد و دیگر کارش این شده بود میرفت در اتوبوس برای مردم میزد و میخواند و شبها میرفت در بهزیستی میخوابید.

تا اینجا داستان را داشته باشید!

در آن زمان یک فرد متدین و مؤمن در همدان به نام آیت الله نجفی از دنیا می رود و وصیت نموده بوده که اگر من فوت کردم از حاج آقا حسینی پناه که فردی وارسته و گریه کن و خادم حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و از شاگردان خوب مرحوم حاج علی همدانی است بخواهید قبول زحمت کنند نماز میت من را بخوانند.
خلاصه از دنیا رفت و چند هزار نفر آمدند برای تشیبع جنازه ایشان در قبرستان باغ بهشت همدان و مردم رفتند دنبال حاج آقا حسینی پناه که حالا دیگر پیرمرد شده بود و آوردنش برای خواندن نماز میت….
حاج آقای حسینی پناه وقتی رسید گفت تا شما کارها را آماده کنید من بروم سر قبر استادم
حاج مولا علی همدانی فاتحه ای بخوانم و برگردم.
وقتی به سر مزار استادش رسید در حین خواندن فاتحه چشمش به تابوتی خورد که چهار کارگر شهرداری زیر آن را گرفته و به سمت غسالخانه میبردند!
کنجکاو شد و به سمت آنها رفت…
پرسید این جنازه کیست؟
که اینقدر غریبانه در حال تدفین آن هستید؟
یکی از کارگران گفت این اصغر آواره است!
تا اسم او را شنید فریادی از سر تأسف زد و گریست….
مردم تا این صحنه را دیدند به طرف آنها آمدند و جویای اخبار و حال حاج آقای حسینی پناه شدند و پرسیدند چه شد که شما برای این فرد اینطور ناله کردید؟!
حاجی گفت: مردم این فرد را میشناسید؟
همه گفتند: نه! مگر کیست این؟
حاج آقای حسینی پناه گفت:
این همان اصغر آواره است.
مردم گفتند: اون که آدم خوبی نبوده
شما از کجا میشناسیدش؟!
و حاجی شروع کرد به بیان یک خاطره قدیمی….
گفت: سالها قبل از همدان عازم شهر قم بودم و آن زمانها تنها یک اتوبوس فقط به آن شهر میرفت
سوار اتوبوس که شدم دیدم….
وای اصغر آواره با وسیله موسیقیش وارد شد…
ترسیدم و گفتم: یا امام حسین (ع) اگر این مرد بخواهد در این اتوبوس بنوازد و من ساکت باشم حرمت لباس روحانیم از بین میرود، اگر هم اعتراض کنم مردم که توی اتوبوس نشستند شاید بدشان بیاد که چرا من نمیذارم شاد باشند و اگر هم پیاده شوم به کارم در قم نخواهم رسید…
یا خدا چه کنم؟!
خلاصه از خجالت سرم را به پایین انداختم…
اصغر آواره سوار شد و آماده نواختن بود که ناگاه چشمش به من افتاد، زود تیمپو رو گذاشت توی گونی و خواست پیاده بشود. که مردم بهش اعتراض کردند که داری کجا میری؟ چرا نمیزنی؟
گفت: من در زندگیم همه غلطی کردم اما جلوی اولاد حضرت زهرا (سلام الله علیها) که لباس پیغمبر تنش هست… موسیقی ننواختم…
خلاصه حرمت نگه داشت و رفت…
آن روز توی دلم گفتم: اربابم حسین (ع) برات جبران کند، حالا هم به نظرم همه ما جمع شدیم برای تشییع جنازه اصغر آواره و خدا خواسته عنایت ارباب حسین(ع) است…
خلاصه با عزت و احترام مراسم شروع شد و خود حاج آقای حسینی پناه آستین بالا زد و غسل و کفنش را انجام و برایش به همراه آن جمعیت نماز خواند…

این نمکدان حسین جنس عجیبی دارد
هر چقدر می شکنیم باز نمک میریزد

السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَی الاَْرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّی سَلامُ اللَّهِ [اَبَداً] ما بَقیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

منبع: سایت خبری تحلیلی بولتن نیوز