💎 خوشبختی در این عمل است
🔻امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام):
أسعَدُ الناسِ مَن تَرَكَ لَذَّةً فانِيَةً لِلَذَّةٍ باقِيَةٍ
❇️ خوشبخت‌ترین مردم، کسی است که لذّت گذرا را به خاطر لذّت ماندگار ترک کند.
📚 غررالحکم ، حدیث ۳۲۱۸
•┈┈••✾••┈┈•
♥️امام على عليه السلام :
✅از #توكّلت تو را همين بس كه براى خود روزى رسانى جز خداوند سبحان نبينى!
?غررالحكم ، ح ۴۸۹۵
? @hadisgraphi ?
?هرصبح، یڪ حدیث?
قال امیر المومنین (علیه السلام):
?و الذی نفس ابن ابی ابیطالب بیده لالف ضربه بالسیف اهون علی من میته علی الفراش.
حضرت علی (علیه السلام):
?قسم به ڪسیڪہ جان فرزند ابیطالب در دست اوست، هزار ضربہ شمشیر بر من آسانتر از مرگ در بستر است.
?بحار الانوار، ج97، ص40، حدیث44
????????
?@farhangi_whc?
????????
???
?
✍ فتح‌الله پریشان
???
?سالروز ضربت خوردن و ایام شهادت امام اول شیعیان جهان، مناسب‌ترین زمان برای بازخوانی بخشی از انبوه خوبی‌ها و فضایل حضرت علی(ع) به‌عنوان الگو و اسوه زندگی در همه زمان‌هاست.
?در دنیای امروز که معنویت، گمشده بشریت است؛ همه کمالات را می‌توان از سرچشمه ناب وجود ذی‌جود علی علیه‌السلام سراغ گرفت و بدان‌ها اقتدا کرد و به نسل‌های عصر حاضر شناساند.
? به تعبیر رهبر معظم انقلاب: «هیچ‌کس نمی‌تواند خودش را با علی مقایسه کند؛ اما همه می‌توانند به سمت آن قلّه حرکت کنند. امیرالمؤمنین شاخص است». (۱۳۸۰/۰۱/۰۱)
? حال از این الگو چه درس‌هایی برای امروز می‌توان گرفت؟
1⃣ نخستین نیاز ما، اصلاح روابط چهارگانه ما با خدا، خود، همنوع و محیط است. امام علی در بازگشت به‌سوی خدا و معنویت و پالایش روح از خودخواهی و بداندیشی، اسوه است.
2⃣ حضور فعال و مستمر در تمام صحنههای زندگی اجتماعی، درس دیگری از سلوک امام علی علیه‌السلام است.
3⃣ خیرخواهی و مصلحتاندیشی برای نظام اسلامی مهمتر از اصل حضور در صحنههای اجتماع، درس دیگری است که ایشان به ما آموختهاند. اگر همین درس امروز در آستانه انتخابات موردتوجه باشد، بسیاری از اتهام‌ها و بی‌انصافی‌ها به‌ویژه درباره نظام اسلامی رخت برمی‌بندد.
4⃣ رعایت بیتالمال و دل نبستن به چرب و شیرین دنیا را می‌توان برجستهترین فصل کتاب زندگی اجتماعی آن حضرت نامید که مسئولان و زمامداران به آموختن آن از همه محتاجترند.
5⃣ مردمگرایی و هم‌نشینی با پابرهنهها را نیز باید از مولود کعبه آموخت و سفارش همیشگی او را نباید فراموش کرد که میفرمود، همواره «دشمن ستمگر و یاور ستمدیدگان باشید» و صدها درس دیگر… چه اسوه نیکویی!
#شب_قدر
#ثامن
#روشنگری
???
خبرگزاري ايمنا: شهر هزار چهره کوفه آن شب، در غروبی غم بار غوطه ور بود. در شهر بوی خون می آمد. خونی که هنوز در رگ‌های عدالت می جوشید و سر آن داشت تا دمی دیگر، محراب مسجد شهر را رنگین سازد.
فتنه از چشمان شهلای زنی شیطان صفت، در قلب بی مقدار پسر” ملجم مرادی ” آتش بازی به راه انداخته بود و دستان لرزان او را به پیروی از ابلیس وا می داشت.
علی(ع) آخرین روز روزه داری عمر مبارکش را در منزل دختر دردانه‌اش به افطار نشسته بود و در مقابل رفت و آمد هراسان او که گویی از راز چهره گلگون پدر در آن شب شوم باخبر شده بود، لبخندی از سر مهر نثار می کرد.
لبخندی که جرعه جرعه در نگاه اهل خانه ریخته می شد و با زبان بی زبانی مرثیه الوداع سر می داد.
این آخرین نان و خرمایی بود که علی با گلویی بسته از یاد رنج مستمندی به دهان می برد و زینب که گویی محنت ناتمام فراق مادر را به یکباره در چشمان پدر مجسم می دید، با دلی بند بند شده از هراسِ ماندن داغ عدالت بر جگر عالم، در رفت و آمد نگاه بی قرارش با پدر گفت و گو می کرد.
از او درخواست می نمود تا امشبی را در خانه نماز بگزارد و به مسجد نرود.
پدر اما سرخوش از فرا رسیدن آن دم موعودی که اکنون پس از تحمل سال‌ها رنج دوران، در نزدیکی خود احساسش می کرد، با نگاهي از سر مهر، زینب را به بردباری فرا می خواند.
مولای عالمیان از جا برخاست. دستار بر سر نهاد و نعلین به پا کرد.
آخرین تصویر چهره ماتم زده زینب(س) را که با قلبی آشوب از هوای نفس گیر آن شب شوم بر آستانه در ایستاده بود به ذهن سپرد و قدم در سرای خانه گذاشت.
هنوز چند قدمی بيش برنداشته بود که مرغان خانگی، به هوای بستن راه به سویش آمدند، گویی پروانگانی که به طواف تقدس شمع آمده باشند.
علی(ع) به نرمی راه از میان آن‌ها باز کرد و خودش را که گویی سوار بر موج زمان در آسمان وصال به معبود پرواز می کرد به درب خانه رساند.
درب چوبی از گشودن راه بر او شرم داشت و در آخرین دم، همچون طفلی عاجز بر جامه او آویخت تا در تسکین بی تابی صاحب خانه، که با یک جفت نگاه اشکبار پدر را در وداعی همیشگی بدرقه می کرد، ادای دینی کرده باشد.
علی جامه از در گشود و آرام و مصمم به راه افتاد.
کوچه خلوت بود و قرص از نیمه گذشته ماه بر هراس شهر سایه می انداخت.
طلایه دار ولایت، با قلبی آکنده از شعف و روح بلندی که می رفت تا در غرقاب خون به رستگاری برسد، به سوی مسجد شهر قدم بر می داشت.
علی با کوچه های شهر وداع می کرد و با چاه‌هاي كوفه نيز؛ كه در دل شب‌هاي بي فاطمه بودنش، بارها سر در عمق آن‌ها برده و تنهايي بي نهايتش را و علم و ايمان بلارقيبش را در قلبشان فرياد كرده و اشك‌هاي غربتش را بر خاكشان نشانده بود.
علي مي رفت و کوچه هاي كوفه زین پس، دیگر شاهد مسکوت ماجرای آب و نان و دست‌های خالی کودکان بی پدر نبود.
پدر عالمیان مردمان با وفاداری نا آشنای آن دیار را نيز به خدایشان سپرده بود.
مردمی که همچون کودکان بی خرد و بازیگوش، و گاه همچون چهارپایانی که در خواب و خور دنیا به یکباره غرق بودند؛ بر جگر تب دار او زخم نشانده و درد بر دردش افزوده بودند.
علي به ياد مي آورد كه چگونه نداي حقيقت را بارها خطبه خطبه به گوش‌هاي با معرفت نا آشناي آن‌ها خوانده بود.
اینک علی، رها و گریزان از فتنه کوفه، در به روی مرگ می گشود و به دیدار پیامبر(ص) و فاطمه (س) می شتافت تا در نزدشان شکوه‌ها سر دهد از غربت غریبی که پس از فراق ایشان بر قلبش سنگینی می کرد.
به مسجد قدم گذاشت و در محراب، قامت بر نماز بست.
کمر بر عظمت پروردگار خم کرد و سر بر خاک بندگی اش فرو نشاند.
هنوز سر بر سجده داشت كه ناگهان، تيغ زهرآگين ابليس از نيام جهالت بيرون آمد و بر فرق او ضربتي نهاد.
علي گرماي خوني را كه از كاسه سر مباركش مي جوشيد احساس كرد…
زینب به ته مانده افطار نان و خرمای پدر نگریست و گریست: ” کوفه را بی پدر کردند، پدر! “
صدای پدر را شنید که با دختر دردانه نجوا می کرد:
به خدای کعبه که رستگار شدم…
نویسنده: فرناز كلباسي
