عشق را ملامتی نیست اگر که زخم‌ها بی‌شمارند و هیچ مرثیه‌ای سزاوار خون این بزرگان نیست.
این جراحت‌های باشکوه، ارجی به بلندا و قداست جاودانگی دارند.
تاسوعا، نهمین روز از ماه محرم، یکی از روزهای مهم در تقویم شیعیان جهان و منتسب به نام “عباس بن علی” (ع) است. تاسوعا در زبان عربی به معنای “نهمین است” و شهرت این روز به دلیل وقایعی است که در نهمین‌روز از ماه محرم سال 61 هجری قمری در سرزمین کربلا روی داد.

روز تاسوعا روز ورود “شمر بن ذی‌الجوشن” به صحرای کربلا، روز فرستادن امان‌نامه برای فرزندان ام‌ابنین (س) و آخرین تدارکات و تحرکات جنگی لشکریان ابن سعد برای یورش به اردوگاه حضرت امام حسین (ع) و یاران‌شان بود.

در همین روز بود که حضرت عباس (ع) و برادرانش در پاسخ به شمر و پیشنهاد امان‌نامه او گفتند: «خدا تو و امان‌نامه تو را لعنت کند. ما امان داشته باشیم و پسر دختر پیامبر (ص) امان نداشته باشد؟!» [1]

تاسوعا آخرین روزی بود که مردان قافله سید و سالار شهیدان، شبانگاه آن را درک کردند و روز بعد، دیدار عاشقانه حق را به خون خویش لبیک گفتند.
این سرهای جدا از تن و دست‌های از کتف جدا، به پیکر خویش بازمی‌گردند؛ زیرا که تاسوعا و عاشورای حسینی، موسم آفرینش دوباره انسان بود؛ و در سالروز تاسوعا، هرکس بیعت خود را با سفینه‌النجات، حسین بن علی (ع) و آرمان‌های حق‌طلبانه‌اش تازه کند، این روز، روز تولد دوباره ایمان اوست.
مشک برداشت که سیراب کند دریا را
رفت تا تشنگی‌اش آب کند دریا را
تشنه می خواست ببیند لب او را دریا
پس ننوشید که سیراب کند دریا را
سید حمیدرضا برقعی