سال ‏ها در خویش نشستیم، بی ‏آنکه شعله امیدی برق خرمن شبانگاهانمان باشد؛ سال‏ها در سایه سیاه شمشیرها و ترانه‏ های باستانی، غریب‏ وار سر در پای بت ‏ها نهادیم و با پاره ‏های آتش سرخ جاهلیت رقصیدیم؛ سال‏ها پنجره‏ هایمان جز به روی نَفْس باز نشد؛ سال‏ها در خویش فرو رفتیم و تأمل بلندمان قصیده ‏ای شد که باغساران سترون در آن به مدح آمده بودند.

چه بود آن سال‏ها که بیغوله ‏های جاهلیت را به پای تمنا طی می‏ کردیم و با سودای یافتن بردگان و زنده در گور کردن دختران، پا به افق ‏های سوخته خاکستری گذاشتیم؟ آن سالیان یأس‏آور چه بود و کدام چشم، ما را با دیدگان کهنه و مطرود تاریخ پیوند زده بود؟

سال‏ها دست‏هایمان را به دامن بت‏ها آویختیم، درخت‏هایمان را به خشمْ آبه اندوه دختران و مادران خشکاندیم و در گرگ و میش نفسانیت، به شمارش سکه ‏ها و بردگان خویش پرداختیم و شاعران ـ این پیامبران دروغین عصر سنگ ـ را به شرح خویش خواندیم. فرشتگان چادرنشین، سال‏ها در اشتیاق پا گذاشتن به خانه‏های خاکستر گرفته‏ مان بال زدند و ما تنها از جنگ و شعر گفتیم.

سال‏ها بر ما گذشت و کسی در دیدگان گمشده ما بذر تجلی نریخت و خاکستر روحمان را به رودخانه تطهیر نسپرد.

سال‏ها بر ما گذشت و ما بر سر سال‏ها پا نهادیم.

ناگاه دستی که از نوح علیه السلام تا ابراهیم علیه ‏السلام پل زده بود، کتاب‏های کهنه خاک گرفته را ورق زد و آیه‏ های روشن تجلّی را برای ما زمزمه کرد؛ مردی که از طور تا مکه چشم به چشم و ریگ به ریگ بیابانگردان و بیابان‏ها را می ‏شناخت و در صدایش عطری به روشنایی چشمه ‏سارهای واحه ‏ها بود. دستی کتاب‏های مقدس را برای ما گشود و غبار از سرشاخه‏ های آبی اشراق زدود.

به پیشبازش رفتیم و از پس سال‏ها، جوهر جانمان را در آفتاب وجودش جلا دادیم؛ او از ریختن کنگره‏ ها گفت؛ از مرگ‏های سیاه که زمین را مطهر می‏ کند؛ از آفتاب‏ هایی که بر دامنه ‏های یخ ‏زده می ‏نشیند؛ از ریختن بت‏هایی که معجون سنگ و چوب و خرافه بودند؛ او از دین کمالْ یابی و آیین یگانه ‏خواهی با ما گفت؛ از نوح علیه ‏السلام گفت و ابراهیم علیه ‏السلام و از دریا و موسی علیه ‏السلام و عیسی علیه ‏السلام که به صلیب نرفت؛ از گاهواره ‏های نیایش گفت که روزهای بعد، میهمانان تازه خواهند یافت، از دامنه ‏های گسترده اشراق، از باغ ‏های روشن تطهیر و از آیین یگانه یگانه پرستی…

و اکنون سال ‏هاست در خویش نشسته‏ ایم بی‏آنکه سایه شمشیری بر آستانه خانه جانمان نشسته باشد و گلی در درازنای گسترده این تاریخ، به تاراج بادی رفته باشد؛ ما پیروان آیین گل ‏های محمدی هستیم… .

«محمدرضا تقی‏ دخت»

☆✿☆✿☆