ما بـه ميهماني آمده‌ايم…

ماه رمضان هم از راه رسيد و همه ی آفريده‌هاي خدا را بـه ضيافت عشق و عشقبازي با معبود دعوت كرد.

سفره‌ای كه بـه وسعت بخشندگي خداست پهن شده و مـن تو اگه لايق باشيم، دعوت صاحبخانه را لبيك ميگيم و ريزه‌خوار اين خان پر نعمت الهي ميشيم.

ميگن ميهمان حبيب خداست و چه لذتي بيش از اين كه دوست و همنشين خالقت باشي، معبودي كه عاشق بنده ‌هاشه و نعمتهاشو براشون تمام و كمال سر سفره مياره.

تا كه باشيم و چه باشيم و…

گــر گـــدا كاهل بود *** تقصير صاحبخانه چيست؟

رمضان يك تحولِ ، تحولي از خويش بـه او ، از منيّت بـه آدميت، از بي‌قيدي بـه مسئوليت، مسئوليت انسان شدن، خدايي شدن، آسماني شدن، پيدا كردن گم شده‌هاي درون، گم شده‌هايي كه اگر بشناسيمشون و پيداشون كنيم واژه ی اشرف مخلوقات را درك كرديم و فهميديم.

بـه مرحمت خدا در روزها و شبهاي رمضان، وزنه هاي سربي معصيت و دنياخواهي كه زمين گيرمان كرده و حس پرواز در ملكوت خدا را از ما گرفته باز ميشه، ولي مشكل اينجاست كه بعضي از ما پرواز كردن را فراموش كرده‌ايم، ولي نبايد نا اميد بود،

چون خودش گفته هركه هستي و هرچه هستي منم كه از مادر بهت نزديكترم و مادر هرچه هم كه فرزندش اذيتش كنه محبتش نسبت بهش كم نميشه…

وقتي در ازل بـه نداي « أَلَسْتَ »، « قَالُواْ بَلَى» گفتيم و قبول كرديم پا دراين دنياي خاكي بگذاريم شايد فكرش را هم نمي‌كرديم كه راه را گم كنيم و سرگردان دنيا شويم، ولي خداي رحمان رمضان را بـه ما داد و از سرگرداني و پريشاني رهايي‌مان بخشيد.