انگار همین دیروز بود که خبری تکان دهنده، قلب ایران را به درد آورد و روایت شهادت ابرمردی از جنس ابهت و صلابت، در گوش جهان طنین انداز شد.
او که پیروی مکتب امام حسین علیه السلام  و خادم مادر آل طه بود و  عباس گونه، دستش و علی‌اکبر وار، وجودش را در این راه هدیه کرد.

حال که پس از عروج ملکوتی این شهید والامقام، هزاران سلیمانی در دل‌ها جان گرفت و هزاران رهروی نام ایشان پدیدار شد، مگر می‌شود از نبودش سخن راند؟
اگرچه طی سالها امنیتی جهادی را با حضور و اقتدار بی مانندش رقم زده و خواب خوش را از فتنه‌گران و دشمنان ربوده بود؛ اما امروز و بعد از آسمانی شدن اش، پرچم دفاع و حراست از حریم این مرز و بوم  بر زمین نخواهد ماند.

حاج قاسم سلیمانی، به تنهایی برای همه ما نهضتی  از زیبایی‌های صلابت دین و اندیشه بود.
پویشی تمام عیار از نمایش اقتدار، عزت و سربلندی که  جهانی را به امنیت رساند.

سردار دل‌ها!
اگر چه غم فراغتان هیچگاه سرد نخواهد شد، اما راه و بینش تان تا ابد در دل و جان مان ماندگار است و  تفکری را که اینگونه به صلابت رساندید، حافظ خواهیم بود.
این تعهد ما به خونی است که سرخ‌تر از لاله‌های واژگون دشت‌های عاشقی بود.

شهادت این سردار بزرگ و مرد میدان تسلیت باد.

زهرا مرادوند