ماه شعبان، «شعبان» ناميده شد؛ زيرا روزى‌هاى مؤمنان در اين ماه قسمت مى‌شود. [1]

ماه رجب، کوله‌بار بسته تا شعبان سفره نعمت و عشق بگستراند؛ چرا که رجب آغازی عارفانه، برای رسیدن به سلوک عاشقانه‌ی ماه شعبان است.
ماه رجب، مقدمه‌ای بر فصل‌الخطاب شعبان، ماه عاشقی، شعف و شعور است که در سراپرده سرور و ولادت‌ها، عطرآگین شده است.
ماه زمینی شدن امام سجاد(ع)، سجاده‌نشین عشق، امام حسین(ع)، سکاندار کشتی هدایت و ماه قمر بنی هاشم، حضرت عباس (ع) است و در نیمه با میلاد قائم آل محمد (عج) به کمال می‌رسد.

شعبان، ماه پیامبر اکرم (ص) نیز هست؛ آن دم که فرمود:
«شعبان ماه من است. هر كه ماه مرا روزه بدارد، روز قيامت شفيع او خواهم بود.» [2]
ازین روست که امام صادق (ع)، در مقام این ماه فرمود:«روزه شعبان، ذخیره روز قیامت بنده است و هر بنده‌اى که در ماه شعبان زیاد روز بگیرد، خداوند امر معیشت او را سامان بخشد و شرّ دشمن را از او دفع کند.» [3]

اگر چه شعبان، بدرقه‌گوی رجب و مقدمه‌ی شروع رمضان است؛ اما تنها رجبیون اند که از نعمت شعبان باخبرند و خود را در این ماه برای رسیدن به مهمانی خدا آماده می‌سازند.

امید که بهره واقعی از فرصت این ماه نصیب همگان گردد تا جایی که بین حاجات و آمین خدای مهربان‌مان ، فاصله‌ای جز نگاه ما و اجابت حق، نباشد.

زهرا مرادوند