ای بـــا خــــبـــر ز درد نـــهــانــت خـــدای تو

نَــبــود ســـزای گــوشــه ی تبعید جـــای تو

زنــــدان تـــوست ســیـنه ی سینای معرفت
موســایـــی و هـــزار چــــو موسی گدای تو

ای نـــــاخـــــدای کــــشتی دین کز اراده ات
خاک نــمـــور، نــیــل شــــود زیـــــر پــای تو

آری اگــــر اراده کــــــنـــی، ایـــن سیاه چال
بــــهـــتــــر شـــود ز بــاغ و گلستان برای تو

اعـــجــاز عـــشــق موسیِ عمران ندیده بود
زنـــجــیــر می شود یــد و بــیـــضا به پای تو

ای کــــرده اخـــتـــیــار بـــلــا را بـه جان خود
شــیــعـــه فـــــدای غــربـت و درد و بلای تو

مــعــبــود، بس کــه طـــالب سوز صدات بود
می خواسـت روز و شب شنود ناله های تو

تو دردهـــــــای مــــادر خود را چـــشـیده ای
ســیـــلی نــبـــود ای گل زهرا، ســــزای تو

خَــلّصـنی یــا ربِ تو،  چو عجّل وفاتی است
شــد مــســتـجاب گوشه ی زندان دعای تو

ای پــیــکــر تــو بـــا غـــل و زنــجــیـــر آشنا
مــثـــل اســیـــر شــــام چکد خون ز پای تو

صــورت به خــاک می نهی و ناله می کنی
قـــــربـــان اســتـــغــتاثـــه و آه و نـــتوای تو

این ســـجـــده گـــاه، عاقــبتش قتلگاه شد
زنــــــدان، بــهـــشـــت و چـاه بلا کربلای تو

(محمود ژولیده)