چقدر جای سوره ای به نام “پدر” خالیست…
که این گونه آغاز شود:

قسم بر پینه ی دستانت، که بوی نان میداد
و قسم بر چشمان همیشه نگرانت…

قسم بر بغض فرو خورده ات که شانه ی کوه را لرزاند

و قسم بر غربتت، وقتی هیچ بهشتی زیر پایت نیست..