ای خورشید هستی بخش!

با تو سخن می گویم؛ از آن هنگام که گوهران نایاب سخنت، چراغ هدایتی بود در ظلمات و گمراهی، و وحشت و اضطرابِ زمانه.

با تو سخن می گویم؛ از آن هنگام که دستهایت نوازش دهنده ی یتیمان در بیابان هایِ سرگردان تنهایی بود. حضورت تسلّادهنده ی قلوب شکسته ی پیران و امیدی بود بردل های سرگردان و پریشان جوانان که چون کشتی به گِل نشسته را می مانْد.