گروه دین و اندیشه - حجه الاسلام والمسلمين عليرضا توحيدلو در یادداشتی نوشت: در قدیم یک فردی بود در همدان به نام ” اصغر آواره ” اصغر آقا کارش مطربی بود و در عروسیها و مجالس بزرگان شهر مجلس گرم کنی میکرد و اینقدر کارش درست بود که همه شهر او را میشناختند…و چون کسی را نداشت و بیکس بود بهش می گفتند اصغر آواره!

عالم همه قطره و درياست حسين
خوبان همه بنده و مولاست حسين
ترسم كه شفاعت كند از قاتل خويش
از بس كه كَرَم دارد و آقاست حسين

به گزارش بولتن نیوز، انقلاب که شد وضع کارش کساد شد و دیگر کارش این شده بود میرفت در اتوبوس برای مردم میزد و میخواند و شبها میرفت در بهزیستی میخوابید.

تا اینجا داستان را داشته باشید!

در آن زمان یک فرد متدین و مؤمن در همدان به نام آیت الله نجفی از دنیا می رود و وصیت نموده بوده که اگر من فوت کردم از حاج آقا حسینی پناه که فردی وارسته و گریه کن و خادم حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و از شاگردان خوب مرحوم حاج علی همدانی است بخواهید قبول زحمت کنند نماز میت من را بخوانند.
خلاصه از دنیا رفت و چند هزار نفر آمدند برای تشیبع جنازه ایشان در قبرستان باغ بهشت همدان و مردم رفتند دنبال حاج آقا حسینی پناه که حالا دیگر پیرمرد شده بود و آوردنش برای خواندن نماز میت….
حاج آقای حسینی پناه وقتی رسید گفت تا شما کارها را آماده کنید من بروم سر قبر استادم
حاج مولا علی همدانی فاتحه ای بخوانم و برگردم.
وقتی به سر مزار استادش رسید در حین خواندن فاتحه چشمش به تابوتی خورد که چهار کارگر شهرداری زیر آن را گرفته و به سمت غسالخانه میبردند!
کنجکاو شد و به سمت آنها رفت…
پرسید این جنازه کیست؟
که اینقدر غریبانه در حال تدفین آن هستید؟
یکی از کارگران گفت این اصغر آواره است!
تا اسم او را شنید فریادی از سر تأسف زد و گریست….
مردم تا این صحنه را دیدند به طرف آنها آمدند و جویای اخبار و حال حاج آقای حسینی پناه شدند و پرسیدند چه شد که شما برای این فرد اینطور ناله کردید؟!
حاجی گفت: مردم این فرد را میشناسید؟
همه گفتند: نه! مگر کیست این؟
حاج آقای حسینی پناه گفت:
این همان اصغر آواره است.
مردم گفتند: اون که آدم خوبی نبوده
شما از کجا میشناسیدش؟!
و حاجی شروع کرد به بیان یک خاطره قدیمی….
گفت: سالها قبل از همدان عازم شهر قم بودم و آن زمانها تنها یک اتوبوس فقط به آن شهر میرفت
سوار اتوبوس که شدم دیدم….
وای اصغر آواره با وسیله موسیقیش وارد شد…
ترسیدم و گفتم: یا امام حسین (ع) اگر این مرد بخواهد در این اتوبوس بنوازد و من ساکت باشم حرمت لباس روحانیم از بین میرود، اگر هم اعتراض کنم مردم که توی اتوبوس نشستند شاید بدشان بیاد که چرا من نمیذارم شاد باشند و اگر هم پیاده شوم به کارم در قم نخواهم رسید…
یا خدا چه کنم؟!
خلاصه از خجالت سرم را به پایین انداختم…
اصغر آواره سوار شد و آماده نواختن بود که ناگاه چشمش به من افتاد، زود تیمپو رو گذاشت توی گونی و خواست پیاده بشود. که مردم بهش اعتراض کردند که داری کجا میری؟ چرا نمیزنی؟
گفت: من در زندگیم همه غلطی کردم اما جلوی اولاد حضرت زهرا (سلام الله علیها) که لباس پیغمبر تنش هست… موسیقی ننواختم…
خلاصه حرمت نگه داشت و رفت…
آن روز توی دلم گفتم: اربابم حسین (ع) برات جبران کند، حالا هم به نظرم همه ما جمع شدیم برای تشییع جنازه اصغر آواره و خدا خواسته عنایت ارباب حسین(ع) است…
خلاصه با عزت و احترام مراسم شروع شد و خود حاج آقای حسینی پناه آستین بالا زد و غسل و کفنش را انجام و برایش به همراه آن جمعیت نماز خواند…

این نمکدان حسین جنس عجیبی دارد
هر چقدر می شکنیم باز نمک میریزد

السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَی الاَْرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّی سَلامُ اللَّهِ [اَبَداً] ما بَقیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

منبع: سایت خبری تحلیلی بولتن نیوز 

امام صادق علیه السلام می‌فرمایند:

هر کسی که پرچم سیاهی در ایام عزای جدم اباعبدالله علیه السلام بر روی در خانه اش یا بالای آن بگذارد،برای آن و عیال آن مادرمان حضرت زهرا علیها السلام صبح و شب دعا می‌کند.

? مقتل مبکی العیون ، صفحه ۱۱۱♠️

?ما ملت امام حسینیم?

?ما ملت شهادتیم?

کربلا شهریست ای دل

شهریارش زینب است

اعتبارش از حسین و
اقتدارش زینب است

نام زینب با حسین
حک گشته در ایوان دل

دل که شد بیت‌الحسین
نقش ونگارش زینب است …
‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎
#کنیزحضرت‌زینبم‌‌

?#ما_ملت_امام_حسینیم♠️

#?متن شعر مداحی ترکی سسلرم کرب و بلا حسین کرب و بلا طالح برادیگاهی باکویی

سسلرم کرببلا حسین کرب و بلا
باشدا وار شوق کربلا
آلدی صبریمی نینوا
 آتشین دیلدن سس گلیر
سنده یاتان شاهه جانم فدا
 ای دیل الهلیلا وسیاق
گوزل صحن و رواق
یاندریر درد و فراق…
منی درد و فراق…
سسلرم کرببلا حسین کرببلا
گول ال اوزدو گلزارینن
یار ایریلدی اوز یارینن
 گوزل یومدو بیچاره لیلا
اکبر اول ماه سیما قابارینن  

سسلدی یا ولدی، علی یا ولدی…
یاندی اشگی الدی، علی یا ولدی…
خاکینده عشق اولدو تفصیر
آزادلیک اولدو تقریر
اوجالدی هم سنده ذکر تکبیر
اذتین ارشه چاتیب؛ نوح افلاکه چاتیب
نوح افلاکه چاتیب؛ چون اقام سنده یاتیب
اقام سنده یاتیب؛ اغام سنده یاتیب

مداح :طالح برادیگاهی باکویی

روایتی از حادثه جانسوز کربلا، زبانحال زینب سلام الله علیها

خرابه، جایی است بی سقف و حصار، در کنار کاخ یزید که پیداست بعد از اتمام بنای کاخ، معطل مانده است. نه در مقابل سرمای شب، حفاظی دارد و نه در مقابل آفتاب طاقت سوز روز، سر پناهی.

تنها در گوشه ای از آن، سقفی در حال فرو ریختن هست که جای امنی برای اسکان بچه ها نیست.

وقتی یکی از کودکان با دیدن سقف، متوحش می شود و به احتمال فروریختن آن اشاره می کند، مامور می خندد و به دیگری می گوید: ((اینها را نگاه کن! قرار است فردا همگی کشته شوند و امروز نگران فروریختن سقف اند.))

طبیعی است که این کلام، رعب و وحشت بچه ها را بیشتر کند اما حرفهای امام تسلی و آرامششان می بخشد:

عزیزانم! مطمئن باشید که ما کشته نخواهیم شد. ما به مدینه عزیمت می کنیم و شما به خانه های خود باز می گردید.

دلهای بچه ها به امید آینده آرام می گیرد. اما به هر حال، خرابه، خرابه است و جای زندگی کردن نیست.

چهره هایی که آسمان هرگز رنگ رویشان را ندیده، باید در هجوم سرمای شب بسوزند و در تابش مستقیم آفتاب ظهر پوست بیندازند.

انگار که لطیف ترین گلهای گلخانه ای را به کویری ترین نقطه جهان، تبعید کرده باشند.

منبع : آفتاب در حجاب، سیدمهدی هاشمی