با وجود اندوه سنگینی که همیشه در دل داشت به عهد امامت خویش آنگونه که مصلحت بود وفا نمود. امام سجاد (ع) در اختناق شدید بعد از عاشورا و در میان هجوم شدید امواج ظلمانی، محراب نماز و دعا را برگزید و معارف عمیق و ناب اسلام حقیقی را در غالب دعا ترویج فرمود. ایشان با زبانی که با فطرت انسان آشناست به خدای خویش راز و نیاز کرد و خدا باوران را تا همیشه تاریخ بر سر این سفره میهمان نمود. تا بشر نزدیک ترین ارتباط با پروردگار خویش را با دعاهایی که از آن جناب به یادگار مانده است تجربه کند. دعای ابو حمزه و ادعیه صحیفه سجادیه که یادگار آن امام بزرگوار است دریایی است از معرفت و لطافت که هر دلی را آسمانی و هر تشنه ای را سیراب می کند.

بهره ای از کلام امام:
* تعجّب دارم از كسی كه به خاطر ضررهای غذا نسبت به خوراكش ‍ مراقب است، چگونه نسبت به گناهان به خاطر زشتی و زیانش اهمیّت نمی‌دهد.[1]
*بسیار عجیب است كسانی كه برای این دنیای زودگذر و فانی كار می‌كنند و خون دل می‌خورند ولی ‏آخرت را كه باقی و ابدی است رها و فراموش كرده اند.[2]

مرثیه
با ما بگو ز تسویه ی بی مرام ها
از چشم هرزه و نظر ازدحام ها
دیدم محاسن تو ز خونت خضاب شد
از بس که سنگ خورده ای از پشت بام ها
گویا شبیه شهر مدینه به کوفه هم
با خنده داده اند جواب سلام ها
تا نام فاطمه ز دهان شما پرید
گویا دوباره تازه شده انتقام ها
نا مردمان کوفه فراموششان شده
از آن سفارشات و از آن احترام ها
با تازیانه بر تن اطفال می زدند
بس وحشیانه پیش نگاه امام ها
شاعر: هاشم طوسی